“Ik wou dat je het me niet vertelde, zo net voor mijn vakantie. Ik heb al geen zin meer in vakantie. Ik wil ook niet dat je zou wachten tot na mijn vakantie. Ik wil dat je me dit nooit vertelt. Ik wil je niet kwijt. Ik wil dat je blijft. Beloof je me er nog eens over na te denken? Zeg me dat dit nog niet definitief is…”
Het zou een opluchting voor me zijn om eerlijk te zijn en mijn beslissing nu al te delen. Niet dus.
Alsof ik op het punt sta je te bedriegen. Bedriegen kondig je niet op voorhand aan. Dat maakt het alleen erger. Je laat je partner achter in grote onzekerheid, en er is definitief iets gebroken. Een relatie kan dit niet aan.
Ik heb iemand anders in het vizier, iemand die in me gelooft, die me zal laten openbloeien. Ik ben een laatbloeier.
“Wie is die ander?”
Ik ontwijk. Je vraagt niet verder.
“Wat kan ik doen om je te houden?”
Ik vind je lief, ik wil alles nog eens op een rijtje zetten, in kolommen zelfs. Maar ik word niet graag met je gezien in het openbaar.
Ik voel me klein in publieke ruimtes, in mijn cocon bij jou voel ik me goed. En er knaagt nog iets, ik ben beter dan gemiddeld.
ik kies voor het positieve, het verhaal vooruit, het onbekende. Ga ik je missen?
Loopbaankeuze.
