Zaterdag 18u
In het NH Hotel rechtover mijn terras wordt een buslading Marokkanen gedropt. Geen rolkoffertjes maar tassen, soms plastic zakken.
Een volle bus is het, vrouwen slepen de koffers aan, wellicht volgen de mannen elegant nadien. Wellicht is er een ferryboot vanuit Marokko, ver varen is het niet. Of zouden ze een vrachtvliegtuig gecharterd hebben?
Het belooft er in de lobby minder rustig te zijn dan hier in mijn boetiekhotel. Ook hier zijn enkele Marokkaanse gezinnen, koppels zonder kinderen.
In de boot gisteren vroeg een Marokkaans koppel me om een foto van ze te nemen. Ik word altijd nerveus als ik een gsm van iemand anders overneem, bang om die te laten vallen, en mensen merken dat ook – ik beef dan een beetje, kijk onzeker, en dan zien zij het ook: beter niet meer aan dit soort mannen de vraag stellen. Raar ook dat ik door de lens – het schermpje – wel in de ogen van man én vrouw mag kijken.
Ze zijn sympathiek, een weekendje zonder kinderen, volgende keer nemen ze die zeker mee, en ik vertel dat ik hier alleen ben omdat mijn vrouw van me houdt.
Het is een verbindend moment.
