Het douanierke. Een inleiding tot verloren beroepen.
Heel af en toe aten we mosselen thuis. Super vers. Net van over de grens: van de vrachtwagen gevallen. Vader vertelde weinig. Hij dronk liever.
Het mooiste verhaal dat ik me herinner was toen een mevrouw – jong en volslank, volslanker dan haar gezicht deed vermoeden – door mijn vader in zijn kantoortje naast de verwarming mocht plaatsnemen. Putje winter was het. De jonge mevrouw kreeg het warm, begon te zweten en de boter drupte langs haar buik en haar benen op de vloer. De smokkelaarster gevat. Door mijn vader! Een held! Twintig frank smokkelwaar in beslag genomen.
Die avond kwam hij pas laat thuis, zonder mosselen, zonder woorden. Poetsen was aan hem niet besteed.
Vader had een revolver in huis, en een lange rij boeken. Douanewetgeving. Elke drie maand kwamen er nieuwe hoofdstukken die de vorige vervingen. Uitgeverijen verdienden toen al geld op kosten van de overheid.
Hij heeft het geschopt tot hoofddouanebeambte. Het examen voor luitenant was er net teveel aan.
De grenzen verdwenen en vader deemsterde weg. Naast zijn papegaai in zijn stoel.
Als tienjarige was ik zo trots om bij mijn papa op kantoor te komen. De eerste van de klas. Tot de luitenant me een rekeningsommetje vroeg en ik er niet kon op antwoorden. Het was vakantie en in de vakantie was rekenen niet nodig vond ik.
Het begin van mijn gebrek aan motivatie. De eerste tekenen dat ik op mijn vader zou lijken.
