Vertrouwen
Je kind van bijna twaalf loslaten, het blijft moeilijk. Zeker als je er alleen voor staat. Mama op kamp al kookouder, broertje naar Bobbejaanland. En dan laat ik je gaan. Fietsen naar de frituur. Ik hoor ambulances. Ik vind alle locaties van mijn gezin terug, behalve die van jou. Bang word ik. Kom je gauw terug? Kom je terug of word je gegijzeld en bel je me niet uit angst? Of is het ergste net gebeurd?
Ik geef je vertrouwen en krijg wantrouwen terug, zo voelt het nu. Tegelijk voel ik me schuldig. Dat ik je liet gaan. Met haar. Jouw manipulator, jouw gijzelnemer. Volgende keer zeg ik neen. NEEN.
Komt er een volgende keer? Ik wil je niet kwijt. Maar ik ben zo bang nu.
Waarom staat je locatie niet aan? Ben je wel waar je zou zijn?
“Waarom was je ongerust?”
Oefje.
